Duygular denince bize taşkınlık ve kontrolsüzlüğü çağrıştırabilir ancak duygularımız sessizliktir, sessizliğin içinde kendimizi dinlemektir. Yapmamız gereken, gelen hiçbir duyguyu bastırmadan sessizlik içinde kabul etmektir.
Duygumuzu karşılamak, konuk etmek; nerede, nasıl ve ne şekilde çıktığını fark ederek kendimize koçluk yapmaktır bir bakıma… Zira koçluk kendimizi yargılamadan tanıma yolculuğudur, duyguları yok sayma yolculuğu değildir. Olanı, olduğu gibi büyük bir sessizlik içinde kabul edebilmektir.
Bazen kırıldığımız noktalarda duraksadığımızı ve başa sardığımızı hissedebiliyoruz. Ancak kırıldığımız noktalarımız, aslında büyük ve derin bir yolculuğa doğru bizlere kucak açmaya çalışıyor olabilir.
Zamanla kırgınlıklarımız veya kırılganlıklarımız, bizi yaşama karşı esnetiyor. Esnedikçe de güçleniyoruz aslında. Esnedikçe ve seçeneklerimiz arttıkça, istikrarımız da artıyor ve daha tutarlı bir yolculuğa doğru yol almaya başlıyoruz. Yaşamın bize sunduklarını kucaklıyoruz. Onları o anda, orada, derinden hissederek yaşayıp yapabileceklerimizi yapıp bırakıyoruz. Burada yaptığımız şey, ‘Yap ve bırak!’ mantığıyla yol almak biraz da… İçimizi saran bir keyif ve mutluluk halinden sonra her yaşananın ve her durumun beraberinde bazı sonuçlar getirdiğini daha kolaylıkla fark edebiliyoruz. “Önce keşfet, sonra vizyonunu oluştur, stratejini planla ve harekete geç!” Olaylar ve durumlar karşısında bu akışı izledikçe sonuçları daha sağlıklı değerlendirip yapılabilecekleri yapıp bırakabiliyoruz. İyi ya da kötünün içinde kaybolmadan tarafsız olarak bakıyor, görüyor, cevaplıyor ve önümüze bakabilmeye başlıyoruz.
Buna rağmen bazen duraksayabileceğimiz, kaybolacağımız, görünmez olmak isteyebileceğimiz zamanlar da olacaktır elbette. Böyle durumlarda, kendimize özellikle zihnimizle yüklendiğimiz ve kendimize karşı acımasız davrandığımız zaman istediğimiz sonuçlara ulaşmak bizler için kolay olmayabilir. Bu durumu da sessizlik içinde, kendimize biraz izin vermek gibi düşünmeliyiz. Bu süreçte içimizde her ne yaşıyorsak o anki duygularımızı bastırmadan, ertelemeden tıpkı bir konuğumuzmuş gibi içsel bir sessizlikle de ağırlayabilir, ikramlar sunabilir veya sadece olduğu gibi kabul de edebiliriz. Kabul ettikten sonra da aynı sessizlikle uğurlayabiliriz. Bu, tam olarak uğurlandığı anlamına gelmese de bizlere var olan durumun kritiğini yapma ve sonuçlarını yaşayabilme fırsatını sunacaktır.
Genel olarak iç dünyamızda tanıklık ettiğimiz süreç, bu şekilde işleyen bir süreçtir ve duygularımızı özgür bırakmak aradığımız sonuçlara ulaşmamız konusunda bizlere yardımcı olacaktır çünkü duygularımızı daha iyi yönetmek için onlarla birlikte hareket etmemiz gerekmektedir.
Tavsiye0 recommendationPublié dans Blog
